Son
os Orzamentos do continuísmo. Non son uns orzamentos da
“consolidación”, son uns orzamentos que continúan coa mal
chamada austeridade. A recuperación só é para os de sempre: as
grandes empresas siguen obtendo máis beneficios; a cambio, os
salarios e as prestacións por desemprego non permiten vivir
dignamente á maioría da poboación.
O
tope de déficit estabelecido para as Comunidade Autónomas, que
xestionan Sanidade e Ensino, é un corsé que impide priorizar o
gasto social, algo necesario nestes tempos de enorme desigualdade
social.
-
Conxelación do gasto social. Apenas medra 0.7% respecto ao ano
pasado, ao contrario do que require a gravísima situación social.
Requeriríanse uns Orzamentos que priorizaran o benestar da
poboación, que está a sufrir as consecuencias da crise.
O
Estado Español, malia a propaganda do goberno, ten un baixo nivel de
gasto social con respecto á media europea.
-
Caída do gasto en prestacións por desemprego nun 15%. Son 4.426,76
millóns de euros menos.
Basan
esta reducción nunha previsión de caída de desemprego, pero o
feito é que cae a partida porque un gran continxente de parados/as
de longa duración esgotan a protección por desemprego para pasar a
percibir a Renta Activa de Inserción, que é máis baixa e non
permite vivir dignamente.
-
Crecemento ridículo das pensións: só un 0.25% (supón ao mes, por
exemplo, para a pensión media de Galiza, só 1,75 euros máis ao
mes). Fronte ao maior custo da vida (luz, gas, etc) é ridículo e
mesmo insultante que as pensións suban apenas 2 euros ao mes. Nin
para pipas! As pensións siguen sendo de miseria, e as de Galiza, as
máis baixas do Estado.
-
En Ensino medra a partida para aplicar a vergoñenta Lei Wert mentras
o destinado para becas se estanca. No entanto, elimínanse programas
de apoio a alumnado con dificultades. Redúcese tamén o orzamento
para profesorado e para as Universidades.
-
Redúcese o gasto para Arquivos e Bibliotecas (29% menos), que, xunto
co pago por préstamo de obras é un zarpazo á cultura.
-
Non medra a atención á Dependencia, que se queda en 1.177 millóns
de euros.
É
algo que en Galiza é un drama: moita xente sen atención á
Dependencia, o que supón un drama familiar: para a propia persoa
dependente e para a coidadora principal, que frecuentemente é unha
muller, que non pode desenvolver a súa vida dignamente, que pasan
verdadeiros apuros para chegar a fin de mes.
A
Dependencia debería ser unha absoluta prioridade para Galiza, pero
con estes orzamentos non dá nin para migallas. Imos seguir cos
dramas persoais, que van máis aló da penuria económica: é un
drama social e persoal terríbel.
-
Baixan un 26% as políticas de vivenda.
-
25,5 millóns de euros (82% máis) para amañar pistas rurais en
2015. Cemento para as municipais.
-
Seguen conxeladas as pagas extras para as persoas empregadas
públicas. O goberno só lles devolverá o 25% da extra suprimida en
decembro de 2012.
A
paga extra non é un privilexio, é un dereito e supoñía para
moitas familias un alivio fundamental, despois de pasar todo o ano
vivindo ao límite; coas extras poden afrontar gastos imprevistos
necesarios para unha vida digna (estragos en vehículos que son
necesarios porla falta de transpote público, atención bucodental ou
oftalmolóxica que non cubre a Sanidade pública...). Non é un
privilexio, é necesaria nesta sociedade.
-
En canto a fomento do Emprego, o Goberno destina máis cartos para as
axencias privadas que para os Servizos Públicos de Emprego. Sempre
ao servizo das empresas privadas antes que da xente parada.
-
A Igrexa recibirá 13.266.216,12 € ao mes. Ademais, prorrógase un
ano máis o Inventario de Bens Inmobles da Igrexa que se ha de facer.
O
goberno sempre atento ás necesidades da xerarquía eclesiástica,
mentras a parta da Igrexa que actúa en comedores sociais e atención
de persoas desamparadas o fai pola súa conta e coa axuda da
sociedade.
-
1 de cada 10 euros van para o pago da débeda. O primeiro que
cumpriría facer é unha auditoría da mesma, que superara 100% do
PIB. Ese nivel de débeda é impagábel, hai que auditala.
Iso
si, o goberno “fixo medrar” o PIB porque se incluíu no seu
cómputo actividades ilegais que supoñen a escravitude e a
enfermidade de seres humanos, como as redes de prostitución ou o
narcotráfico. Lamentable. A débeda pública, aínda así, sitúase
no 97,6% e prevese que supere o PIB nos dous vindeiros anos.
-
Os orzamentos prevén recaudar máis, pero a reforma fiscal que
aplicou irá no sentido contrario. Así, o goberno prevé aumentar
esta recaudación por unha suposta recuperación no emprego para
2015.
Hai
que prever que 2015 pode ser un ano de verdareira recesión económica
a nivel mundial. Non prever esto suporá sufrimento para a poboación.
Hai que blindar o benestar social fronte ás convulsións económicas
que poidan vir.
Estes
orzamentos fanse pensando que medrará o gasto familiar,
incrementando a previsión de ingresos polo IVE (7,2% máis), pero
esa é unha previsión ilusoria: como vai medrar o consumo das
familias se cada vez teñen menos recursos (aumento do prezo de bens
básicos, caída das prestacións, paro...)?
O
que fai o goberno é seguir a liña marcada polos grandes poderes
financeiros internacionais, representados pola UE. Isto é: a
doutrina de que o que se recaude a maiores vaia para reducir o
déficit e non para aumentar o gasto social. É unha política
destinada a servir á banca, non á xente.
En
definitiva, é unha maneira de entender o Estado ao servizo das
grandes empresas e da gran banca e non ao servizo do benestar da
poboación.
